انزوای مجازی

آدمهایی که وقایع را با جزئیات و حدت و شدت به یاد می‌آوردند آدم‌های درمانده و بی پناهی هستند، نه به خاطر اینکه میتوانند خاطره‌های خوبی از آدمهایی داشته باشند که دیگر نیستند بلکه به خاطر تمام جزئیات ناراحت کننده‌‌‌ای که از دیگران توی ذهن شان می‌مانند، آنها هیچ لحظه ایَ خوشحال نیستند "هجوم غم ثانیه‌‌‌ای رهایشان نمیکنند گاهی با تمام تمام تمام وجودشان آرزو میسکنند اشتباه عزیزان شان را فراموش کنند فقط فقط و فقط دوست بدارند اما در بهترین لحظه‌ها همه یَ اشتباهات دیگران از برابرشان رد میشود، با خودشان زمزمه می‌کنند تو بخشیده بودی ش رفیق! اما اوضاع در درون شان جور دیگر است، اوضاع که شبیه لبخند روی صورتشان نیست، شبیه کلمات محبت شان نیست! اوضاع خوب نیست هیچ وقت برایشان خوب نمیشود، و این همان چیزی است که به خاطرش حافظه شان را لعنت میکنند...